Í tilefni af sjómannadeginum, æi þarna um daginn

Bara svo það sé á hreinu, Íslendingar eru hörkutól.  Það virðist vera genetískt að við erum alltaf hörð og viljum smá glímu við náttúruöflin.  Við erum sjómannsþjóð, veður barnir sjómenn, sem með handafli hafa barist við veðurguðina, ölduganginn, og kuldann bara til þess að halda lífi í þjóð sem heima húkir undir hangandi snjóflóðum, illviðrum, jarðskjálftum og eldgosum.  En svona viljum við hafa þetta, við erum hetjur og hetjur þurfa jú eitthvað til að berjast við annars eru þær nú engar hetjur ef út í það er farið.   Ég er ekki sjómaður, ekki einu sinni nálægt því, verð sjóveik í baði og missi jafnvægið í sturtu.  Ég er ekki sjómannshetja, mín barátta við náttúruöflin felst í því að velja mér grænu, rauðu eða bláu flíspeysuna mína meðan ég berst í veðurofsanum fimm metra að bílnum mínum.   Ég fer að grenja ef það er skafrenningur og digital sambandið við stöð tvö frís í 10 sekúndur. 

Ég er afleiðing hetjuskapar annarra.  

Hvernig væri það ef ég hefði fæðst sjómaður:

Mín  hugmynd um sjómenn er að ég held örlítið brengluð.  Frændi minn er sjómaður, hann hristir oft hausinn yfir hugmyndum mínum.  Ég sé hann fyrir mér í vonsku veðri, beran að ofan, vöðvastæltan, útitekin í appelsínugulum regnsmekkbuxum, með pípu og með einu handafli dregur hann inn aflann og gnístir tönnum.  Rennblautur og rjóður í kinnum leysir hann fiskinn úr netinu með heimatilbúna vasahnífnum sínum, sem hann nagaði sjálfur úr rekavið.   Þegar þessu er lokið og hver aldan á fætur annarri hefur brotist yfir hann réttir hann úr sér og öskrar.  Hann hefur sigrað.  Síðan stekkur hann að stýrinu og stýrir bátnum hlægjandi uppí ölduna, sem frussast yfir hann.  Hann haggast ekki.  Hann hnýtir síðan stýrið fast við dekkið með veðruðum kaðli, byrjar síðan að klífa mastrið til að sjá hvert hann sé að fara, hann þarf þess reyndar ekki, innsæið og eðlisávisuninn segir honum það og hann þekkir hafflötin eins og lófann á sér.   En til öryggis og aðallega vegna forvitni klifrar hann upp í mastur og lítur sjóndeildarhringinn.  Vaggandi báturinn og brakið sem því fylgir hefur engin  áhrif á hann.  Hann strýkur yfir skeggið meðan hann lætur sig renna aftur niðrá dekk í einni salíbunu.   Krafturinn, þolinmæðin og þrautseigjan er honum í blóðborið og staðinn fyrir blóð rennur í honum saltur sjór. 

Einmitt, ég spurði frænda minn einu sinni hvort þetta væri ekki málið, hvort ég hefði bara ekki akkúrat hitt naglann á höfuðið.   Honum fannst ég fara nærri lagi, hann væri nú reyndar yfirleitt ekki ber að ofan, en það var rétt! hann átti appelsínugular regnsmekkbuxur.  

Athugasemdir

[Þorgerður Baldursdóttir (IP-tala skráð) 19.6.2007 kl. 13:56]

Endemis bull er þetta